سخنرانی آقای محسن سامع

معصومیت ثانویه ، جلوه گاه من واقعی

بشنو از نی _ژاله نایب الصدریان : تاثیر گذارترین کتاب بر ادبیات کودک و نوجوان ما،مثنوی معنوی است . که شاعران ، قصه پردازان و نویسندگان زیادی در نوشته های خود از آن بهره برده اند. 

آقای محسن سامع در نشست آدینه 28 تیر ماه با ذکر این مطلب به ارائه مقاله ای با عنوان" معصومیت ثانویه در اندیشه مولانا" پرداخت و افزود : انسان ها معمولاً با کودکی خود به دو گونه برخورد می کنند : انکار می کنند چون خاطرات خوبی ندارند و یا کتمان می کنند چون اشتباهاتی در آن انجام داده اند .حال آنکه کودکی شادترین،پاک ترین و ناب ترین دوران زندگی است که هرچه فرد ارزشمندتر،دوران کودکی اش درخشان تر و پربارتر بوده است. 

وی در ادامه معصومیت ثانویه را همان تخیل دوران کودکی دانست که تأثیرش در دوران بلوغ پدیدار می شود . کودکی ما در معصومیت می گذرد ؛ یعنی پاکی ، صداقت ، صمیمیت و حتی جسارت هایی که می کنیم و همه حمل بر کودکی ما می کنند و از ما خرده نمی گیرند . اگر این پاکی و صمیمیت در دوران بلوغ نیز دوباره تجلی یابد ،به آن معصومیت ثانویه گویند . یعنی آنچه من واقعی را به خود ما و دیگران نشان می دهد . به تعبیر مازلو معصومیت ثانویه یکی از ویژگی های بزرگسالانی است که به شکوفایی رسیده اند . وی کودک را از آن جهت معصوم می داند که نا آگاه است و این با معصومیت ثانویه یا ساده لوحی بزرگسالان خردمند نوعی تفاوت کیفی دارد . وی همچنین اضافه کرد : از آنجا که مولانا با کودک درون خود روبه رو شده است ، کودکانه رفتار می کند . او گفتگوی تمام عناصر را می شنود و از آن سخن می گوید که این نشان از بازگشت به کودکی است . مولانا که زاهد سجاده نشینی بوده با گزار شمس به رقصیدن و چرخیدن در کوی و برزن رو می آورد. در واقع هیچ اهمیتی به اعتبارات اجتماعی پیشین نمی نهد . قید و بند های جامعه را در هم می شکند و از آن شاد و مفتخر است . عوالم کودکی هرگز مولانا را رها نکرد . محسن سامع در پایان به جسارت های مولانا پرداخت و ما را به تأملی مشترک در گفتار ، رفتار و تفکرات مولانا ، توجه به انتخاب کلماتی که هیچ یک از شاعران هم عصرش جرأت استفاده از آن را نداشتند، به شوریدگی ها و رقص هایش در کوچه و بازار و بر حسب مثال نوع خاص نگرشش نسبت به مرگ فراخواند .